İlk günler

İlk günlerimiz çok rahat geçti aslında. Ablamın kızı Nilsu’dan sonra çok sakin bir bebek gibi gelmişti idil bize. Uyuması gerektiği kadar uyuyor, her normal bebek gibi ara sıra ağlıyordu. Bizi tek zorlayan, ilk günlerde gece gündüz ayrımı henüz oluşmadığı için bütün günü üç saat uyku, sonrasında beslenme, alt değişimi, biraz oyalanma ve tekrar  uyku olarak geçiren kızım akşam 9-10 civarı uyanıp, gece yarısını geçmeden tekrar uyumamasıydı.

Bir de iri bir bebek olarak dünyaya geldiği için sanırım olması gerekenden biraz daha fazla iştahlıydı. İlk günlerde kızımın doymadığını hissettiğim için mama takviyesinde bulundum. Bir öğün anne sütü, diğer öğün mama şeklinde gittik ilk ayımızda. İkinci ay mamayı bir ya da iki öğüne düşürdüm. Ablamın tavsiyesi üzerine, mamanın rehavetine hiç kapılmadım, ısrarla ve inatla emzirmeye devam ettim ve 2. aydan sonra mamayı tamamen kestim. Gaz problemi sürekli olmasa da, birkaç kere bizi ciddi anlamda sıkıntıya soktu ve bu sebeple gaz için damla kullanmaya başladık. Bilmiyorum, belki de ilaçtan dolayı çok sıkıntılı geçmemiştir. Zaten ilacı da 3 ayın sonunda tamamen bıraktım.

Aklıma gelmişken, kızım ilk doğduğu gün kafasını dimdik tutabiliyordu. Rahmetli babaannem ben ilk doğduğumda benim için “maşallah, nasıl da dimdik tutuyor kafasını” demiş. Eeeee, annesinin kızı diyorum ben de, babasının kopyası diyenlere inat…