Hamileyim

Hamileyim dedim ama heyecan yapmayın hemen :)) Uzunca süre gecikmiş olan bir yazının başlığıdır bu :)) Kısaca hamilelik günlerimden bahsetmek istiyorum… Kısaca diyorum ama pek de kısa bir yazı olmayacak gibi, ne de olsa koskoca 9 ay.. Hatta daha fazlası…

Fazlasıyla sabırsız bir kişilik olmamdan kaynaklanıyor olsa gerek, internetten erken gebelik testi sipariş etmiştim… Regl dönemine 1 hafta kala yapılanlardan… sonuç mu? Tabi ki negatif.. Ben ise hüsranlardaydım.. Aradan 4-5 gün geçmişti, ablamlara gittik… Akşam balkonda otururken ben bir anda gülmeye başladım kıkır kıkır… Ablamla göz göze geldik ve dedim ki ben hamileyim… Niye bilmiyorum, bir anda içime öyle doğdu negatif teste rağmen... O arada eşim ve eniştem içerdeydi. sonra yanımıza geldiler tekrar ve ben yine gülmeye başladım… Ne oldu diye sordu, yok bir şey dedim. Senden birşey isteyeceğim ama söz ver yapacağına dedim… Sonra evimize gitmek üzere ablamlardan ayrıldık ve ben bombayı patlattım gecenin 12'sinde.. Hadi hastaneye gidelim, kan testi yaptıracağım.. Çünkü biliyorum ki, kanda daha erken görülebiliyor. Deli misin sen gecenin bu vaktinde dese de eşim, kendimizi hastanede bulduk bir anda… Tabi acildeki hemşirenin ilk sorusu kaç günlük bir gecikmeniz var oldu. Bense daha yok öyle bir şey demeye utandığım için 1-2 gün diye yalan söyledim... Hemşire, ama çıkmayabilir, siz en iyisi 1-2 gün sonra gelin dedi ve bizi yolladı… Ben hüsranlardayım tabii. Eve gider gitmez uyudum ki hemen sabah olsun ve eczaneden test alabileyim… Sabah ilk iş testi yaptım ve sonuç çok silik bir ikinci çizgi... Havalara uçtum ve biliyordum dedim içimden…

Saha önce bir düşük yapmış olmam beni öyle korkutmuştu ki, ya yine aynı şey olursa diye düşünmekten kendimi alamıyordum bir türlü. Bu arada düşük yaptığım hamileliğimde, düşükten sonra doktor demişti ki, ilk gebeliklerde düşük ihtimali çok yüksektir ve sizinki de muhtemelen böyle bir şeydir. Bir çok doktor, tekrarlayan düşüklerden sonra bir takım genetik testler önerir ama isterseniz yaptırabilirsiniz demişti. Bana da çok mantıklı gelmişti, sonradan keşke demektense, eğer yaptırırsam, kan pıhtılaşması ile ilgili bir sorun varsa, önceden önlem alabilirdik… Fakat sonra ne olduysa, ben öyle bir durum olduğuna inanmıyorum ve yaptırmayacağım dedim ve vazgeçtim yaptırmaktan. Bu arada demiştim ki, bu sefer 8 haftalık olana kadar gitmeyeceğim doktora. Çünkü tam sekiz haftalıkken bebeğimin kalbi durmuştu öncesinde. Ama bende bu sabırsızlık , bu telaş ve bu paranoyaklık varken kendimi bir türlü tutamadım ve soluğu hastanede aldım. Daha o kadar erkendi ki, keseyi bile görememişti doktor… İki gün sopnra tekrar gittim, bu sefer kese göründü.. çok sevinçliydim, aynı zamanda tedirginliğim ve o testleri yaptırmadığım için de çok pişmandım. Ya tekrar aynı şey olursa korkusu sarmıştı tüm beynimi. Bu arada bu sefer farklı bir hastane ve doktora gitmeye başlamıştım. Hikayemi anlattım ve bana her ihtimale karşı Coraspin içmeye başlamamı önerdi. Bu arada, 7. haftaya gelmiştik bile ve o arada bir kanama alanı fark etti doktor… 12. haftaya kadar haftada bir progesteron iğnesi olmamı söyledi ve 3 gün boyunca yatmam gerektiğini söyledi… Rapor yazdı ama iş yerimi çok da yoğun olduğumuz bu dönemde bırakmam imkansızdı.. bunu dile getirdiğimde doktor tabi ki bu sizin vereceğiniz bir karar, önceliğiniz işiniz mi bebeğiniz mi bunu kendiniz belirleyeceksiniz dediğinde kafama balyoz yemiş gibi oldum . Tabii ablam ve eşim hariç hamileliğimi hiç kimse bilmiyordu. İş yerime bir işim olduğunu söyleyip gidiyordum hastaneye. Ağlayarak geri döndüm ve dedim ki, ben hamileyim ve durumum budur ve 3 gün kıpırdamadan yatmam gerekiyor. Bu arada eşim ve ablam şehir dışına çıkmak zorundaydı bu günlerde ve başka hiç kimse bilmiyordu ve ben kimselere söylememeye o kadar kararlıydım ki, bana bu 3 gün bakabilecek kimse kalmamıştı… 3 gün neredeyse hiç kıpırdamadan evde yattım tek başıma. Oturma odasındaki kanepeyi açıp yatak haline getirdim, önümde bir sehpa, üzerinde notebook, karşımda televizyon, bol bol film izledim, internetten 3 öğün eve yemek sipariş verdim, sadece zorunlu ihtiyaçlar için ayağa kalktım… Sonuç: kanama alanı küçülmüştü… Çok sevinçliydim… Sanırım her şey yoluna girmeye başlamıştı. Ama yine de benim korkularım bir türlü geçmek bilmiyordu. Sık sık, kesin bir şey oldu diye doktora gidiyordum, bebeğimin kalp atışını duyunca rahatlayıp geri dönüyordum…

12. haftaya geldiğimde ikili tarama testi yapıldı. Doktorlar genel olarak 1/250 yi sınır kabul edip, ona göre amniyosentez kararı verirlermiş. Benim sonucum ise 251 de bir çıktı… Doktor 4. ayda üçlü tarama testi sonuçlarına da bakarız ama vakti gelince amniyosentez  yaparız dedi çok net bir dille olmasa da, ama ben hiç olmak istemiyordum. Bu sebepten dolayı testi ikinci defa yaptırmaya kadar verdim. Böylelikle kendime başka bir hastane buldum ve hiç yaptırmamış gibi, tekrar 12. hafta kontrolüne gittim ve ikili tarama testi yaptırdım. Esne kalınlığı, kan tahlilleri derken,  sonuç çok daha iyi çıktı ve amniyosenteze gerek çok kesinlikle dendi… İşte benim duymak istediğim cevap... Artık her şey çok daha iyi olacaktı, biliyordum…