14 Mart 2012 Çarşamba

Tırtıl


Soğuk kış günlerinde bir yandan hastalığa davet çıkaran, bir yandan da kurtarıcımız olan alışveriş merkezlerinden birinde, tam da bir mağazaya girerken müzik eşliğinde dönen oyuncak tırtılı gören kucağımdaki İdil, bir yandan sevinç çığlıkları atarak, bir yandan da eliyle çenemi sert bir hareketle ittirerek, görmemi istediği şeye doğru çevirdi yüzümü. Tabi ben çoktan görmüştüm ama daha önce hiç böyle bir oyuncağa binmediği için, ve yaşının da çok müsait olmadığını düşündüğüm için çok da oralı olmayıp “aaaa, bak tırtıl” dedikten sonra mağazanın içine girdim. Çıkışta aynı hareketi tekrar yapınca acaba dedim ve beraber gittiğim arkadaşımla ve İdil’i ve kendinden 1 ay büyük olan arkadaşı Ata’yı tırtıla bindirmeye karar verdik. İyi ki de vermişiz böyle bir kararı... Çünkü İdil üzerinden kaç gün geçmesine rağmen cep telefonum ile çektiğim videoyu izlerken bile sevinç çığlıkları atıyor



Minik kuzum benim, sen ne zaman büyüdün, ne zaman oyuncaklara binme, onlarla eğlenme yaşına geldin ve daha da önemlisi, daha önce hiç binmemişken nasıl oldu da bu minik tırtıldan bu kadar keyif alacağını önceden kestirebildin ve bunu bana anlatıp seni ona bindirmemi sağladın? Yoksa bu 1 yaş mucizesi mi?

13 Mart 2012 Salı

Fazla mı sosyaliz acaba?


Yoksa fazla mı başına buyruk? Eğer bu kadar küçükken bile karakter dediğimiz bir şey var ise, İdil için başına buyruk, dik başlı ve fazla özgür tanımlamaları tam da yerinde olacaktır.

Yapmak istemediği bir şeyi asla ama asla yapmıyor. Çoğu zaman kandırmak bile mümkün olmuyor, çok çabuk sıkılıyor ve küçücük boyuyla  bana resmen meydan okuyor. Aslında bu baskın karakteri genel olarak hoşuma gitse de, bazen beni fazlasıyla zorluyor. 


Ve babacı bir çocuk olsa da, baba olmadığı zamanlarda, en güven duyduğu kişi olarak anneye sıkı sıkı bağlanır diye düşünüyorum çocuklar için gördüğüm kadarıyla ama bizim kız biraz farklı. Arkadaşlarımızla bir ortama girdiğimizde, benim kucağıma gelmek istemediği çok olmuştur. Bu duruma alışığım aslında ama geçen gün yaşadığımız bir olay var ki, beni gerçekten hayretler içerisinde bıraktı.


Akşamüstü bir alışveriş merkezine gitmiştik İdil’le, eşim de oraya gelecekti iş çıkışında. Eşimi beklerken büyük bir çocuk mağazasına girdim. İdil pusetinde durmadığı için kucağımdaydı ve sürekli yere inmek istiyordu. İndirince de raflardaki şampuanlara, oyuncaklara saldırıp hepsini yere indirmeye kalktı. Baş edemeyince tekrar kucağıma almak istedim ama çok direndi. Bize yardımcı olan genç bir erkek satış danışmanı halime acıyıp İdil’i kucağına almayı ve oyuncaklarla falan oyalamayı teklif etti ben rahat rahat bakabileyim diye. Benim için bir problem olmadığını ama biraz kilolu ve taşıması zor bir çocuk olduğunu söyleyip verdim İdil’i.  Sonra bakacaklarıma bakıp alacaklarımı seçtim ve kasaya doğru yol aldım. Bizim kız abisinin kucağında güle oynaya oyuncaklara falan bakıyor bu arada. Ödemeyi yaptıktan sonra yanlarına gidip önce teşekkür ettim  sonra da İdil’i almak için bir hamle yaptım... Ama o da ne?!! Bizim kız beni elinin tersiyle ittiriyor, ellerime vuruyor ve abisinin kucağına iyice yapışıyor. Ne yaptıysam, ne dediysem alamadım, biraz zorladım bu sefer de başladı ciyak ciyak ağlamaya. 10 dakika falan uğraştık. Çok ağlayınca abi de kıyamadı tabi. Kusura bakmayın sizi de işinizden ettik falan dedim, ama olsun, hiç önemli değil, benim keyfim yerinde dedi. Yere koyup öyle almaya çalıştım bu sefer de bacaklarına yapıştı. Baktım bu iş böyle olmayacak hemen eşimi aradım neredesin hadi çabuk gel, durum böyle böyle, İdil’i bir tek sen alabilirsin diye. Neyse ki asansördeymiş, hemen geldi. Tabi İdil büyük aşkını görür görmez kucağına atıldı. Bu arada hepimiz gülüyoruz tabi,. Karşı mağazadan da görmüşler kapının önündeki halimizi, iki bayan geldi yanımıza sizi izliyorduk, çok garip falan diye. Siz annesi misiniz diye sordular bana. Valla öyle ama, benim kızım biraz fazla sosyal sanırım dedim. Bu arada tam ayrılırken abi, babasının kucağındaki İdil’e gel gel yaptı tepkisini ölçmek için. Peki bizim kız ne yaptı dersiniz? Bütün o yaşananları bir anda unuttu… Elinin tersiyle ittirip bir yandan da alır beni korkusuyla ellerine vurmaya başladı. Eeeeee, buraya kadarmış abisi, ne de olsa artık büyük aşkının kollarında…

Son zamanlar

Artık her geçen gün yeni bir şey öğreniyor, öğrendikçe mutlu oluyor. Yeni bir şeyler yapmanın hazzı mükemmeldir sanırım onun için… Ama daha da güzeli onu bu şekilde görmek…

Artık burnunu, ayaklarını, ellerini, kulaklarını ve saçlarını gösteriyor, hatta baş ya da saç dediğimiz anda bile hemen elini kafasına götürüyor. Toka gördüğünde yine aynı şekilde eller hemen saça gidiyor. Tabi sadece göstermelik, yoksa hala toka falan taktırmıyor sacına çoğu zaman. Bir de göbüş nerde diye sorunca başlıyor göbeğine vurmaya hemen.

İlginç bir şekilde banyo küvetine karşı bir ilgisi var, sürekli içine girip oyun oynamak istiyor ki, bu da banyoda işim varken çok işime yarıyor. Yoksa ne açtığı dolaplarla, ne boşalttığı çamaşır sepetiyle baş edemiyorum. Bir de suya karşı ilgisi fazlalaştı ki, bu banyoyu bizim için daha keyifli hale getirdi. Banyoda içeri girer girmez ellerini ovuşturmaya başlıyor yıkayacakmış gibi, biz elimizi yıkarken hafifçe onun elini de yıkadığımızda mest oluyor.

Bu aralar en büyük keyfi, hemen evimizin önündeki boş arsada duran köpekleri ve kuşları izlemek. Köpekleri gördüğünde öyle bir “haf haff “diyor ki, adeta kendinden geçiyor. Tabi diğer hayvanlara da ilgisi çok büyük. Şimdilik hepsinin tek bir adı var, o da “haf haf”.  Kedi gösteriyorum ve bu ne kızım diyorum, “haf haff” diyor hemen, “hayır kızım bu kedi, kediler miyav der” diyorum, yüzüme anlamış gibi bakıp tekrar “haf haf” diyor. Penguenin resmine bile “haf haff” diyor benim minik kızım. Atları görünce de direk üzerindeymiş gibi olduğu yerde yaylanmaya başlıyor. Atların ismi bazen “haff”, bezen “attt”

Kelime dağarcığımız çok da farklı değil 1 ay öncesine göre aslında. “haf haf” bu aralar en sık kullandığımız kelime. Buna bir de inek anlamındaki “moooo” eklendi. Son olarak da hani burun dediğimde bir yandan burnunu gösterip bir yandan da “burrnnn” diyor.

Unutmadan yazmak istiyorum, hala ek gıdayla aramız iyi olmasa da İdil artık yoğurt yiyor, hem de bayıla bayıla yiyor… Bu da benim umudumu artırdı ek gıda konusunda açıkçası. Devamı gelir umarım…

 Artık çok daha dengeli yürüyor, hatta koşar adımlarla ilerliyor bazen ara sıra kayıp düşse de... Artık özgürlüğünü de ilan etti ya, hiç eyvallahı kalmadı, ordan oraya gidiyor kafasına göre, arkamda annem var mı, güvende miyim, bu oda karanlık mı... Hiç biri umurunda değil. Hele bir de yolundan edecek olursanız, vay sizin halinize...

12 Mart 2012 Pazartesi

İlk Yaş, İlk Kutlama

Aslında önceleri sade bir kutlama düşünürken, o da olsun, bu da olsun diyerek günler, hatta haftalar öncesinden başladım hazırlanmaya. Malum, aile kalabalık olunca, bir de arkadaşlar eklenince evde tek bir kutlamayla işin içinden çıkamayacağımı anlayıp biri evde yakın akrabalarla, diğeri dışarıda bir parti evinde arkadaşlarla olmak üzere iki ayrı doğum günü kutlaması yapmaya karar verdim. İlk iş olarak kendime bir tema belirlemek istedim ve her şeyi pembe kelebeklerle süslemeye karar verdim. Bir tek pasta ve kurabiyelerimizi temanın dışına çıkarak, bir arkadaşımın da dediği gibi, ileriki yılları için bir sürü pasta şekli seçebileceğiz ama “1” yaş sadece bir kere yaşanacak düşüncesiyle “1” şeklinde yaptırmaya karar verdim. Ama üzerinde pembe kelebeklerimiz çoktan yerini almıştı.

İyi ki doğdun yazısını, pipet süslerimizi, irili ufaklı çubuklu süslerimizi istediğim tema doğrultusunda dışarıya yaptırdım benim evde uğraşacak pek fazla vaktim olmadığı için. Yine aynı yere minik kavanozlar yaptırdım üzerlerinde “idil 1 yaşında” stickerları yapıştırılmış. Tabi bir çoğumuzun vazgeçilmesi buzdolabı magnetleri de sevgili eniştem tarafından temam doğrultusunda hazırlanmış ve minik kızımın fotoğrafı ile süslenmiş bir şekilde baskıdan çoktan gelmişti bile. Canımın yarısı ablam önceden seçmiş olduğum fotoğraflarla slaytımızı hazırlamıştı beni çok derinden etkileyen bir şarkı eşliğinde. Ve tabi yine başka bir arkadaşım kocaman kelebekli süsler hazırlamıştı pembe beyaz duvarımıza asmak için. Birkaç çeşit dışarıdan sipariş edilen pasta, börek, birkaç çeşit evde yapılan salata ve tatlı çeşidi (kabul ediyorum akrabalardan da yardım aldık) ve canım arkadaşımın yaptığı, hemen herkesin tarifini istediği metrolu corn flakes tatlısı ile menümüz de hazırlanmıştı kolaylıkla.

Minik kızım elbisesinin içinde prenses gibi olmuştu sanki… Ve zaten annesine ilk yaş günü hediyesini birkaç gün önceden veren kızım paytak paytak elbisesiyle ortalıkta dolaşırken ben sadece oturup onu izlemek istiyordum. Evet hediye dedim, çünkü yaklaşık 1,5 ay önce başlayan ama bu süre içinde yürüme konusunda çok da yol kat edemeyen kızım, doğum günüe birkaç gün kala bir anda ordan oraya çok da sağlam adımlarla yürümeye başlamıştı. Aslında çok önemli değil belki ne zaman yürüdüğü, elbet hepsi vakti gelince yürüyecek ama nedense hep doğum gününde teyzesinin aldığı o çok güzel elbisesiyle bir oraya, bir buraya yürümesini istemiştim… Biliyorum, belki de elbisenin yürüyen çocukta çok daha güzel durduğunu düşündüğümdendir…

İleride canım kızıma güzel bir hatıra kalabilmesi için aldığım pembe anı defteri, o günümüzde bizi yalnız bırakmayan herkesin yüreğinden geçenleri kagıda dökebilmesi için masanın başında hazır bekliyordu...

Doğum günü saati, hem evde, hem de dışarıda, iki uyku arasına denk geldiği için huzursuz da olmamıştı. Keyfine diyecek yoktu… Aslında hiç bir şeyin farkında değildi, sadece şaşırtıcı bir kalabalık vardı. Bir de kucaktan kucağa dolaşıp seviliyordu sürekli, ve belki de en önemlisi buydu onun için.

Tabi dışarıdaki kutlamada, mekanda bir top havuzu vardı ve İdil ilk defa top havuzuna girdi. O kadar çok sevdi ki, hiç çıkmak istemedi. Bu kadarını ben bile beklemiyordum açıkçası. Sanırım artık oyun çağı da yavaş yavaş geliyordu.. Ne de olsa “O” artık 1 yaşında…


4 Mart 2012 Pazar

Mucize


Herkesin bir mucizesi var derler ya, benim de mucizem sensin. Beni anne yapanımsın sen, içimi tarifi imkansız duygularla dolduranımsın… Doğdu doğacak derken nasıl da geçmiş koskoca bir yıl… Nasıl da alışmışım sana, nasıl da içime sinmişsin.

Çok şey var aklımda yazmak istediğim… O kadar çok ki, hiçbir şey yazamıyorum. İçimde bir duygu seli, sözcüklere vuramıyorum…

Zormuş anne olmak, kaygılarla yaşamak, birken iki, ikiyken tek olmak… Zor ama dünyanın en güzel şeyiymiş…

Şimdi ve sonrası için tek bir şey diliyorum Allah’tan… Hayat sana hep benim gözlerimle baksın…